Κυριακή 22 Ιουλίου 2012

Κλείδωνε με λουκέτο τα γεννητικά όργανα της γυναίκας του!

Σίγουρα, το όνομα του blog μόνο τυχαίο δεν είναι... 20 χρόνια ζωής κι έχω βαρεθεί να ανακαλύπτω συνεχώς πόσο τρελός είναι ο κόσμος! Όσες φορές ανοίξεις την τηλεόραση, όσες φορές μπεις στο ίντερνετ να διαβάσεις ειδήσεις, δεν υπάρχει περίπτωση ούτε μία στο εκατομμύριο να μην πληροφορηθείς για δολοφονίες, θανάτους, πράξεις βίας γενικότερα... να δεις εικόνες που σοκάρουν, να μάθεις πράγματα που θα σου χαλάσουν την διάθεση. Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε συνεχώς πως έχουν τα πράγματα για τις γυναίκες σε χώρες όπως η Ινδία, το Πακιστάν... Πρόσφατα, μέλος της οργάνωσης των ταλιμπάν σκότωσε εν ψυχρώ την γυναίκα του και οι υπόλοιποι που ήταν παρόντες τραβούσαν βίντεο (μα πόσο θέαμα θεωρούν πια πως είναι ένας άδικος θάνατος!) και φώναζαν πως ο θεός είναι μεγάλος. Στην Ινδία το να περιμένεις κορίτσι είναι έγκλημα, τα μωρά γένους θηλυκού δεν έχουν δικαίωμα να ζήσουν και είτε θα γίνει άμβλωση είτε θα αποφασίσει ο μπαμπάς (ο ποιος;) τον τρόπο με τον οποίο η κόρη του θα θανατωθεί. Και οι τρόποι συνήθως προκαλούν τρόμο! Πολλά παραδείγματα υπάρχουν και με γυναίκες οι οποίες παραμορφώθηκαν από οξύ (για να μην απατήσουν τον σύζυγο, ντε!) και, φυσικά, δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε και την κλειτοριδεκτομή, επέμβαση ακρωτηριασμού των γεννητικών οργάνων με σκοπό να μην υπάρχει ηδονή για την γυναίκα (άρα να μην έχει λόγο ξανά να απατήσει τον νταή σύζυγο). Πριν λίγο διάβαζα ένα ακόμη περιστατικό που έρχεται απλά για να συμπληρώσει την λίστα, όχι να την κλείσει... να την συμπληρώσει, γιατί δυστυχώς η κατάσταση αυτή δεν πρόκειται να αλλάξει. Άνδρας στην Ινδία αφού νάρκωσε την γυναίκα του, δημιούργησε τρύπες με βελόνες στο αιδοίο της και κάθε φορά που εκείνος έφευγε περνούσε εκεί ένα λουκέτο για να είναι σίγουρος πως θα του μείνει πιστή! Τα κλειδιά του λουκέτου τα κρατούσε πάντα επάνω του. Το... δημιούργημα του αρρωστημένου συζύγου ανακάλυψαν οι γιατροί του νοσοκομείου στο οποίο είχε μεταφερθεί η γυναίκα μετά από απόπειρα αυτοκτονίας. Δεν μπορώ παρά να το αφήσω ασχολίαστο, δεν νομίζω εξάλλου ότι χρειάζεται σχολιασμό. Οι πράξεις μιλούν από μόνες τους, τα ερωτήματα όμως παραμένουν πάντα τα ίδια: τι πρέπει να γίνει; Ποιος μπορεί να βοηθήσει; Κι αν μπορεί κάποιος γιατί δεν το κάνει;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου