Ολυμπιακοί Αγώνες - Κίνα: πρωταθλητές υπό αμφισβήτηση!

Τι να πρωτοσχολιάσεις για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνο. Σίγουρα δεν θα κάτσω να σχολιάσω την -πολύ κακό για το τίποτα- τελετή έναρξης, ούτε τις άδειες θέσεις, ούτε το σβήσιμο της Ολυμπιακής φλόγας, ούτε την εξαφάνιση των κλειδιών του Webley. Ας σχολιάσω την Κίνα... που από τα 63 μετάλλια της Αθήνας έφτασε στα 100 του Πεκίνο και τώρα έχει βάλει μπρος για πολύ περισσότερα. Όποιο άθλημα και να δεις, Κινέζος θα είναι στον τελικό, Κινέζος θα παίρνει το χρυσό, Κινέζος το χάλκινο, το αργυρό. Αποκορύφωμα, μάλιστα, το περιστατικό με την 16χρονη Σιβέν Γε και το ρεκόρ που έκανε στα 400μ. της μικτής ατομικής γυναικών. Δεν μπορώ να καταλάβω πως ένας λαός που όλες τις προηγούμενες δεκαετίες και μέχρι και το 2004 δεν σταύρωνε μετάλλιο, ξαφνικά σαρώνει τα πάντα και σπάει τα ρεκόρ! Ίσως να είμαι εγώ λίγο καχύποπτη που νομίζω πως κάτι άλλο συμβαίνει πίσω από τους ''ταλαντούχους'' Κινέζους αθλητές ή ίσως υπεύθυνες για την επιτυχία αυτή να είναι οι εξοντωτικές προπονήσεις που κάνουν από μικροί οι Κινέζοι πρωταθλητές. Κάποιες φωτογραφίες που είδα από τις συγκεκριμένες προπονήσεις μου προκάλεσαν θλίψη...

Δεν είχα ιδέα πως για να γίνεις Ολυμπιονίκης θα έπρεπε να υποφέρεις τόσο και μάλιστα σε τόσο μικρή ηλικία. Ίσως το να είσαι ένας ευτυχισμένος και υγιής αθλητής είναι πολύ καλύτερο από το να είσαι ένας δυστυχισμένος πρωταθλητής. Δεν μπορώ να επιλέξω ποιο είναι χειρότερο... να ντοπάρεσαι ή να ζεις από παιδί μέσα στην πίεση (χωρίς να υπονοώ πως μόνο η δουλειά έχει αυτά τα αποτελέσματα ή ότι η σκληρή προπόνηση αποκλείει την χρήση ντόπινγκ); Καλό θα ήταν να το ψάξουν λίγο περισσότερο εκεί στην Ολυμπιακή επιτροπή το συγκεκριμένο θέμα... όχι του ντόπινγκ μόνο, που και η κουτσή Μαρία πλέον μπορεί να καταλάβει πως αποτελεί  αγαπημένη ''συνήθεια'' των αθλητών αλλά και των προπονήσεων αλά Sparta!

*πηγή φωτογραφιών: http://www.newsbeast.gr/

''Απολείπειν ο θεός Αντώνιον'': ο Καβάφης μας συμβουλεύει!

Σαν σήμερα, το 30 π.Χ. διεξήχθη η Μάχη της Αλεξάνδρειας, ανάμεσα στον Οκταβιανό και τον Αντώνιο. Ο Αντώνιος, εκτός από αυτοκράτορας και μέλος της τριανδρίας ήταν και σύζυγος της Οκτάβιας, αδερφής του Οκταβιανού. Ο Οκταβιανός δεν ήθελε να αφήσει ατιμώρητο τον Αντώνιο, πρώτον για το ότι γύρισε την πλάτη στην Ρώμη εξαιτίας της Κλεοπάτρας και δεύτερον για την απιστία με την Βασίλισσα της Αιγύπτου προς την Οκτάβια (εντάξει, ήθελε και τον θρόνο δικό του...!). Με αφορμή το γεγονός, θυμήθηκα ένα ποίημα του Καβάφη που μου αρέσει πολύ, το ''Απολείπειν ο θεός Αντώνιον''...

Βέβαια για τον Καβάφη, το ιστορικό αυτό γεγονός είναι μόνο η αφορμή. Δεν τον ενδιαφέρει η καταγραφή των γεγονότων, αλλά ο τρόπος που ο Αντώνιος αντιμετώπισε την πτώση του. Με αξιοπρέπεια και κύρος. Τα χαρακτηριστικά που είχε στις μεγάλες του στιγμές, τον ακολούθησαν και στις άσχημες, τις τελευταίες, εκείνες τις στιγμές πριν αποφασίσει να αυτοκτονήσει. Στην ουσία, είναι ένα μήνυμα προς όλους τους ανθρώπους... Ο Καβάφης μας προτρέπει να μην χάνουμε την αξιοπρέπειά μας ακόμη κι αν τα πράγματα έχουν φτάσει σε σημείο μηδέν. Να μην προσπαθήσουμε να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας και πούμε πως όσα ζούμε είναι ψέμα, να μην δειλιάσουμε. Εξάλλου, με κλάματα η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει. Στα ποιήματα του Καβάφη συναντάμε συνεχώς το αδιέξοδο... τις προσπάθειες να αλλάξουμε την ζωή μας και δεν μπορούμε... την πτώση που είναι αναπόφευκτη. Το θέμα για τον ποιητή είναι η αντιμετώπιση που θα έχουμε απέναντί στην πτώση. Και ο Μάρκος Αντώνιος αποτελεί παράδειγμα γι' αυτό.

Πουλούσαν σκοτωμένα σκυλιά στο κέντρο της Αθήνας!

Σοκαρίστηκα για ακόμη μια φορά σήμερα (τι πρωτότυπο!) διαβάζοντας για το αυτοσχέδιο παζάρι κρέατος σκύλων που είχαν στήσει Κινέζοι στην οδό Αγησιλάου. Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται αυτό και δεν είναι και άγνωστο το γεγονός πως ο συγκεκριμένος λαός τρώει ακόμα και σκυλιά. Είμαι αρκετά χρόνια χορτοφάγος και η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να βρω διαφορά ανάμεσα στην ζωή ενός προβάτου, ενός μοσχαριού κι ενός σκύλου κι όλα για μένα έχουν την ίδια αξία και τα ίδια δικαιώματα προς την ζωή. Και δεν θέλω να στοχοποιήσω με αυτά που θα γράψω τους Κινέζους, ούτε να βρω στήριγμα για να κατηγορήσω τους μετανάστες για τα όσα τραβάει η χώρα... αλλά ως εδώ!

Πριν δύο χρόνια περίπου, μετανάστες Ασιατικής καταγωγής, είχανε μαζέψει στο φορτηγάκι τους τα σκυλιά (όχι μόνο αδέσποτα) σε χωριό στην Πρέβεζα. Την ίδια περίοδο, στην ίδια πόλη άνθρωποι ισχυρίζονταν πως έχαναν τα κατοικίδιά τους και άλλοι, μάλιστα, είχαν βρει το κουφάρι του ζώου τους έξω από το σπίτι! Αυτό που συνέβη στην οδό Αγησιλάου, έχει συμβεί πάμπολλες φορές και καλό είναι εκτός από την Φιλοζωική να ενδιαφερθεί λίγο και το κράτος... Δεν είναι δυνατόν να γίνονται και τα ζώα θύματα της κατάστασης που επικρατεί στην χώρα. Και δεν είναι και τόσο δύσκολο οι νόμοι να γίνουν πιο αυστηροί και η φροντίδα προς τα αδέσποτα μεγαλύτερη. Οι πράξεις αυτές επιδέχονται τιμωρία καθώς δεν μπορούν να δικαιολογηθούν με κανένα επιχείρημα και για κανέναν λόγο. Κι αφού κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να σεβαστούν την ζωή μιας κότας ή μιας κατσίκας, ας προσπαθήσουν τουλάχιστον να σέβονται τα ζώα που υποτίθεται πως προστατεύουν.

Ο κόσμος των γνωμικών!

Η τρέλα που έχω με τα γνωμικά και τα ρητά είναι μεγάλη. Μέσα σε μια μικρή φράση, κρύβεται μια μεγάλη αλήθεια και πιστεύω πως ακόμη και οι λίγες αυτές λέξεις μπορούν να διδάξουν πολλά πράγματα στον αναγνώστη. Ο... παράδεισος των γνωμικών στην Ελλάδα βρίσκεται σίγουρα στο www.gnomikologikon.gr. Όταν άρχισα να διαβάζω το Γνωμικολογικόν (πριν 2 χρόνια περίπου), στην αρχική σελίδα αναφέρονταν πως το site είχε πάνω από 12.000 ρητά. Πλέον, το site διαθέτει πάνω από 15.000 ρητά! Η δουλειά που γίνεται είναι φανταστική. Μπορείς να βρεις τα πάντα, από παροιμίες μέχρι κινηματογραφικές ατάκες. Στις αρχές, διάβαζα πολύ επιλεκτικά, ακολουθώντας πάντα κάποια από τις κατηγορίες γνωμικών. Πλέον, έχω καταλήξει να διαβάζω τα πάντα και πολύ δύσκολα μπορώ να αποφασίσω ποια από τα γνωμικά είναι τα αγαπημένα μου. Δεν μπορώ ωστόσο να μην ξεχωρίσω τις ατάκες των αγαπημένων μου Νίτσε, Όσκαρ Ουάιλντ, Σίγκμουντ Φρόιντ και του Έλληνα συγγραφέα Μανώλη Δουκίδη. Θα παραθέσω κάποια από αυτά και κάθε φορά που κάποιο καινούριο ρητό μου κάνει εντύπωση θα το περνάω στο blog...

• ''Η φαντασία είναι η φωνή της τόλμης. Αν υπάρχει οτιδήποτε θεϊκό στο Θεό είναι αυτό: τόλμησε να φανταστεί τα πάντα.'' ΄Χένρι Μίλλερ
• ''Ελευθερία είναι να μπορείς να έχεις μια κάποια απόσταση από τους άλλους.'' Νίτσε
• ''Η ζωή μιας γυναίκας είναι η διαρκής αναζήτηση ενός αφέντη.'' Φιόντορ Ντοστογιέφσκι
• ''Σε όλα τα θέματα είναι υγιές πότε-πότε, να κρεμάς ένα ερωτηματικό στα πράγματα που θεωρείς από καιρό δεδομένα.'' Μπέρτραντ Ράσελ
• ''Κανείς δεν είναι ικανοποιημένος από την τύχη του, ακόμη κι αν είναι η καλύτερη. Και κανείς δεν είναι δυσαρεστημένος απ' το μυαλό του, ακόμη κι αν είναι το χειρότερο.'' Μπάλτασαρ Γκρασιάν
• ''Αν αισθάνεσαι μοναξιά όταν είσαι μόνος, έχεις κακή παρέα.'' Ζαν Πολ Σαρτρ
• ''Η ιστορία επαναλαμβάνεται, την πρώτη φορά σαν τραγωδία και την δεύτερη σαν φάρσα.'' Καρλ Μαρξ
• ''Αυτοί που βρίσκουν άσχημα νοήματα σε ωραία πράγματα είναι διεφθαρμένοι χωρίς να είναι γοητευτικοί. Αυτό είναι ένα ελάττωμα.'' Όσκαρ Ουάιλντ
• ''Η ελευθερία του ατόμου δεν είναι αγαθό του πολιτισμού.  Ήταν στο μέγιστο σημείο πριν από κάθε πολιτισμό.'' Σίγκμουντ Φρόιντ
• ''Η σκληρότητα είναι ο τρόπος που ο αδύναμος άνθρωπος μιμείται την δύναμη.'' Έρικ Χόφερ
• ''Όταν σκέφτεσαι ότι ίσως δεν μπορείς, έχεις δίκιο. Δεν μπορείς.'' Χένρι Φόρντ
• ''Αν μιλάς στον Θεό, προσεύχεσαι. Αν ο Θεός σου μιλάει, είσαι σχιζοφρενείς.'' Τόμας Σαζ
• ''Η τάξη είναι αρετή των μετριοτήτων.'' Νίτσε
• ''Αν δεν καταδέχεσαι να ασχοληθείς με την πολιτική, η τιμωρία σου θα είναι να σε κυβερνάνε κατώτεροί σου.'' Πλάτωνας
• ''Απόφευγε ανθρώπους που προσπαθούν να μειώσουν τις φιλοδοξίες σου. Οι μικροπρεπείς άνθρωποι πάντα το κάνουν αυτό. Αλλά οι πραγματικά μεγάλοι, σε κάνουν να αισθανθείς ότι κι εσύ μπορείς να γίνεις μεγάλος.'' Μαρκ Τουάιν
• ''Κάθε σχέση είναι υπό τον έλεγχο αυτού που ενδιαφέρεται λιγότερο.'' Γκόρντον Λιβινγκστον

*πηγή http://www.gnomikologikon.gr/

Είχαμε όλα τ' άλλα...

Διάβαζα σήμερα τα όσα είπε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος σχετικά με την πρόθεση της Μαρίας Ρεπούση να φέρει εγκύκλιο με την οποία ο εκκλησιασμός στα σχολεία δεν θα είναι υποχρεωτικός. Αφού πρώτα μας προέτρεψε να κάνουμε υπομονή, καθώς αυτό θεωρεί πως είναι το ''φάρμακο'' για την κρίση, έπειτα δήλωσε για την Ρεπούση:  «Σήμερα υποφέρουμε από αυτό το πράγμα. Δεν είμαστε αντίθετοι στις σπουδές, πρέπει να σπουδάσουμε. Σε όλα τα κράτη να πάμε. Να πάρουμε γνώσεις, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε την παράδοση μας, δεν πρέπει να ξεχνάμε τα θεμέλια και τις ρίζες μας. Γιατί προοδεύουν τόπο πολύ αυτοί οι Έλληνες που πάνε έξω και οι επιστήμονες - από αυτούς - έχουν καταλάβει τις μεγαλύτερες θέσεις, ενώ εδώ δεν είναι αρεστοί και αν έρθουν τους διώχνουνε; Είναι ερωτηματικά αυτά. Σ΄εναν υπουργό, με τον οποίο συζητούσα μπροστά από λίγο καιρό, του είπα, η πατρίδα μας έχει ανάγκη από μορφωμένους ανθρώπους, αλλά που να έχουνε μέσα τους την πατρίδα, την παράδοση.  Έναν που πάει και βγάζει το ΜΙΤ, το Χάρβαρντ κλπ τον θέλουμε, αλλά επειδή έμαθε πέντε γλώσσες, έμαθε πολλά πράγματα, δεν σημαίνει ότι θα του δώσουμε μια καρέκλα και ένα μολύβι για να υπογράφει κατά την δική του άποψη και να βγάζει και εγκύκλιο που να λέει απαγορεύεται η προσευχή στα σχολεία. Κυρά μου τα παιδιά είναι δικά μου, τα παιδιά είναι δικά μας. Ποια είσαι εσύ που θα βγάλεις εγκύκλιο, χωρίς να ρωτήσεις αυτούς που πάλεψαν και παλεύουν σ΄ αυτό τον τόπο γι΄ αυτό το χώρο; Ποιό είναι το δικαίωμα σου, που εσύ θα αποφασίζεις ότι δεν θα εκκλησιάζονται τα παιδιά; Τους ρώτησες τους γονείς;»

Αναρωτήθηκε ποτέ ο Ιερώνυμος αν οι ίδιοι γονείς, τους οποίους αναφέρει, επιθυμούν τα παιδιά τους να προσεύχονται στο σχολείο; Γιατί ο εκκλησιασμός σήμερα είναι υποχρεωτικός, ενώ από ότι κατάλαβα η κυρία Ρεπούση προτείνει ο εκκλησιασμός να μην είναι υποχρεωτικός για όσους δεν θέλουν, αλλά όσοι επιθυμούν μπορούν να προσευχηθούν στο σχολείο. Αναρωτήθηκε ποτέ ο Ιερώνυμος πως μπορεί να αισθάνεται ένα παιδί που για χρόνια αναγκάζονταν να προσεύχεται στο σχολείο, να παρακολουθεί θρησκευτικά, να βρίσκεται στον αγιασμό και τώρα πλέον όντας ενήλικας να μην πιστεύει τίποτα από όσα του δίδασκαν και τον ανάγκαζαν να κάνει; Δεν αισθάνεται αυτός ο άνθρωπος ότι τον κορόιδεψαν; Ας το παραδεχτούμε... θέλαμε δεν θέλαμε κάθε πρωί λέγαμε προσευχή... θέλαμε δεν θέλαμε μαθαίναμε απ' έξω τα θρησκευτικά... Και στην ουσία πέφταμε θύματα μιας προπαγάνδας γιατί στο μάθημα των θρησκευτικών μας παρουσιάζονταν μια εικόνα του χριστιανισμού που δεν έχει  σχέση με την πραγματικότητα. Κανείς δεν μας μίλησε για το αίμα που έχει χυθεί στο όνομα του χριστιανισμού. Κανείς δεν μας μίλησε ποτέ ανοιχτά για τον θεοκεντρικό Μεσαίωνα, αλλά αντιθέτως μας παρουσίαζαν μια εικόνα μακρινή και σχεδόν την ωραιοποιούσαν. Έπρεπε να πάμε Πανεπιστήμιο για να μάθουμε το πόσο σκλάβοι υπήρξαν οι άνθρωποι λόγω της θρησκείας. Ο κάθε άνθρωπος, όπως είναι ελεύθερος να επιλέξει αν θα σπουδάσει στο Χάρβαρντ ή όχι, θα πρέπει να είναι ελεύθερος να επιλέξει αν θα θέλει να πιστεύει σε μια θρησκεία ή αν θα απομακρυνθεί από αυτή την ψευδαίσθηση... Ας το καταλάβουν πια αυτό κι όσοι κυκλοφορούν με χρυσούς σταυρούς στον λαιμό κι επιμένουν η Εκκλησία να μην φορολογείται.

Δημήτρης Παπαϊωάννου: ο δημιουργός του ελληνικού αριστουργήματος!

Η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Λονδίνο θα διεξαχθεί σήμερα στις 23.00. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι διοργάνωση που δεν με συγκινεί ιδιαίτερα κυρίως λόγω της σύγχρονης εμπορευματοποίησής τους αλλά και λόγω της διοργάνωσης του 2004 στην Ελλάδα. Παρακολουθούσαμε όλοι, το 2004, με υπερηφάνεια το αθλητικό αυτό γεγονός που λάμβανε χώρα στην Ελλάδα χωρίς να αντιλαμβανόμαστε (ή και να γνωρίζουμε) το οικονομικό βάρος που προφανώς η χώρα δεν μπορούσε να σηκώσει. Για να μην αναφερθώ και στο ντόπινγκ κι ανοίξω κι άλλο ένα τεράστιο θέμα...

Αυτό που θα ήθελα να σχολιάσω με αφορμή την σημερινή τελετή έναρξης είναι η δουλειά του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως η τελετή έναρξης της Αθήνας ήταν ένα αριστούργημα... Η δουλειά αυτή είναι έργο του συγκεκριμένου σκηνοθέτη, χορογράφου, χορευτή και ζωγράφου.

Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου γεννήθηκε στις 21 Ιουνίου 1964. Ασχολήθηκε με την ζωγραφική και το σκίτσο και είδε την δουλειά του να βραβεύεται το 1990 στην Μασσαλία. Εκτός της ζωγραφικής, ο Παπαϊωάννου ασχολήθηκε και με τον χορό. Σπούδασε χορό σε Ελλάδα και Νέα Υόρκη και το 1986 δημιούργησε την Ομάδα Εδάφους. Ήταν ο δημιουργός, σκηνοθέτης και χορογράφος όλων των έργων που παρουσίασε η ομάδα. Από τις 17 συνολικά παραστάσεις που σκηνοθέτησε με την Ομάδα Εδάφους, τρεις από αυτές βραβεύτηκαν στα Κρατικά Βραβεία Χορού: ''Μήδεια'' (1993), ''Ανθρώπινη δίψα'' (1999) και ''Για πάντα'' (2001). Εκτός του χορού, και της δουλειάς του με την Ομάδα Εδάφους, ο Παπαϊωάννου σκηνοθέτησε όπερες και μουσικά θεάματα (συνεργάστηκε με Αλεξίου και Πρωτοψάλτη). Από το 2002 άρχισε να δουλεύει για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας  και στις 13 Αυγούστου 2004, παρουσιάστηκε το εντυπωσιακό αποτέλεσμα των προσπαθειών του. Για την δουλειά τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες, βραβεύτηκε με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και έλαβε τις καλύτερες κριτικές τόσο από τα ελληνικά, όσο κι από τα διεθνή μέσα.

Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου είναι ο ορισμός του Καλλιτέχνη. Αυτό αποδεικνύεται με κάθε του δουλειά, με κάθε του συνέντευξη. Θα ήθελα να βάλω όσα βίντεο υπάρχουν στο youtube με έργα του, καθώς δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανένα. Με αφορμή την σημερινή τελετή έναρξης όμως, θέλω να θυμηθούμε τα όσα είδαμε τον Αύγουστο του 2004...

''TEN'': Η απόδειξη πως η καλή μουσική δεν υπάρχει μόνο στο Billboard

Ένα συγκρότημα που αγαπώ πολύ είναι οι Ten... Οι Ten είναι ένα αγγλικό ροκ συγκρότημα που δημιουργήθηκε το 1995 από τον Gary Hughes. Η μουσική τους είναι ιδιαίτερα μελωδική και η πλειοψηφία των τραγουδιών τους, ερωτικά... Αυτό που μου αρέσει είναι ότι δεν πρόκειται για κλασικές μελό μπαλάντες, αλλά για ερωτικά τραγούδια με ιδιαίτερο στίχο και μουσική που σε κερδίζει κατευθείαν.

Ο Hughes ίδρυσε τους Ten ενώ ο ίδιος είχε ήδη μια σχετικά πετυχημένη σόλο πορεία. Κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο το 1996, με τίτλο ''X''. Κατά την γνώμη μου ο πρώτος είναι κι ο καλύτερος δίσκος που έβγαλαν ποτέ οι Ten. Έκτοτε, κυκλοφόρησαν άλλα 10 album ενώ ο δωδέκατος δίσκος τους θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2012 με τίτλο ''Heresy and Creed''.

Οι Ten δεν έγιναν ποτέ ιδιαίτερα γνωστοί στο ευρύ κοινό. Πιστεύω πως αυτό είναι απόλυτα θετικό, μιας και η μουσική τους είναι πολύ όμορφη για να γίνει ένα ακόμη θύμα της εμπορευματοποίησης και της μουσικής βιομηχανίας... Δεν συγκρίνω σε καμία περίπτωση τους Ten με άλλα μεγάλα ονόματα της ροκ, ούτε πιστεύω πως είναι το καλύτερο group που υπήρξε ποτέ απλά είναι ένα συγκρότημα με ξεχωριστή μουσική και τραγούδια που συγκινούν...

Αγαπημένο τραγούδι των Ten, το ''Loneliest place in the world''...

Παπαχρήστου: ''Ατυχές το αστείο!'' Ατυχής η συμμετοχή σου!

Το να είσαι καλός αθλητής δεν φτάνει για να γίνεις και πρότυπο... Αυτό ισχύει και στην περίπτωση της Βούλας Παπαχρήστου. Δύο μέρες πριν την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων αποφασίζει να προκαλέσει όχι μόνο αρνητικά σχόλια αλλά ίσως και την απόσυρσή της από την διοργάνωση. Η αθλήτρια της ΑΕΚ έγραψε στον προσωπικό της λογαριασμό στο twitter: ''Με τόσους Αφρικανούς στην Ελλάδα.. Τουλάχιστον τα κουνούπια του δυτικού Νείλου..θα τρώνε σπιτικό φαγητό!!!''.

Δεν ξέρω από που να αρχίσω και τι να πρωτο-σχολιάσω... Ας αρχίσω με το ότι αποφασίζει να κάνει αυτό το σχόλιο δυο μέρες πριν την έναρξη των Ολυμπιακών. Όσο ρατσιστής κι αν είσαι, όσο κι αν θες να την πεις την κοτσάνα σου, κρατιέσαι κοριτσάκι μου... γιατί το timing δεν είναι σωστό! Πόσο μυαλό θέλει για να σκεφτείς κάτι που είναι τόσο προφανές; Δεν χρειάζεται πια να είσαι κι ο Einstein.

Δεύτερον... πόσο μα πόσο ξεπερασμένο χιούμορ. Είναι από εκείνα τα αστεία που αν τα άκουγες σε μια παρέα η αντίδρασή σου θα ήταν παρόμοια με εκείνη όταν ακούς τα αστεία του Στάθη Παναγιωτόπουλου. Θα ζητούσες κουβέρτες μες στον καύσωνα, μια σομπίτσα αγκαλιά... κάτι να σε ζεστάνει. Προφανώς, στην αθλήτρια, φάνηκε τόσο έξυπνο αυτό το αστείο και τόσο πετυχημένο που ήθελε σώνει και καλά να το μοιραστεί.

Τρίτον... αποφασίζεις να συμμετέχεις σε μια διοργάνωση που ακούει στο όνομα: ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ! Προπονείσαι πολλές ώρες, κοπιάζεις, στερείσαι... για να συμμετέχεις στους ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ... Διοργάνωση άμεσα συνδεδεμένη με την Αρχαία Ελλάδα... Την Αρχαία Ελλάδα, ξέρεις, με το δωδεκάθεο... αρχηγός των Θεών ο Δίας, ο Θεός της ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ! Σημαντικότερη πόλη η Αθήνα... τόπος ξεχωριστός με χαρακτηριστικό της την ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ! Και πας στους Ολυμπιακούς, όπου ξέρεις πως θα συναντήσεις πολλούς Αφρικανούς... θα τους συναντήσεις ως αντιπάλους ή ίσως και όχι. Και κάνεις όλο αυτό το ταξίδι μέχρι το Λονδίνο χωρίς να ξέρεις τι πάει να πει ολυμπιακό ΙΔΕΩΔΕΣ! Και είσαι και μέλος μιας ομάδας που ονομάζεται ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ... της οποίας οι ιδρυτές και οι πρώτοι φίλαθλοι αντιμετωπίστηκαν με ρατσισμό από τους υπόλοιπους Έλληνες και μέχρι και σήμερα χαρακτηρίζονται ως ''Τούρκοι'', ''χανούμια'' κλπ...

Η απόσυρση μετά από όλα αυτά είναι μονόδρομος... και είναι και η καλύτερη λύση. Ίσως την επόμενη φορά να έχει μάθει από το λάθος της και να είναι και πιο διαβασμένη! Είναι κρίμα να συμμετέχει κάποιος σε μια τέτοια διοργάνωση και να μην γνωρίζει πέντε βασικά πραγματάκια...

Η ταυτότητα των ζωδίων!

Από την στιγμή που διάβασα τα χαρακτηριστικά του ζωδίου μου, πιστεύω απόλυτα πως η αστρολογία δεν μπορεί να είναι τυχαία... Και δεν αναφέρομαι στην Λίτσα Πατέρα και την Βίκυ Παγιατάκη. Δεν πιστεύω καθόλου τις προβλέψεις και δεν μπαίνω καν στον κόπο να ακούσω τι λένε. Θεωρώ όμως πως η ταυτότητα του κάθε ζωδίου δεν πέφτει και πολύ έξω από την πραγματικότητα. Δεν μπορώ, βέβαια, να πιστέψω πως υπάρχουν εκεί έξω 12 τύποι ανθρώπων (μην ξεχνάμε άλλωστε τα γονίδια και το οικογενειακό περιβάλλον που παίζουν ρόλο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός ανθρώπου), μπορώ ωστόσο να πιστέψω πως πολλά από τα χαρακτηριστικά που αντιπροσωπεύουν τα ζώδια παρατηρούνται και στους ανθρώπους. Μερικά από τα χαρακτηριστικά των ζωδίων είναι τα εξής:

Κριός: ζώδιο της φωτιάς, παρορμητικό και ενεργητικό. Άτομο εύθυμο, με ζωηράδα, έξυπνο που θέλει να είναι το κέντρο του κόσμου και κάνει τα πάντα γι' αυτό. Είναι ευέξαπτος, εγωιστής και ιδιοτελής. Τονίζει την σεξουαλικότητά του και στον έρωτα είναι πάντα κυνηγός! Διάσημοι κριοί: Mariah Carey, Robert Downey Jr., Vincent Van Cogh, Quentin Tarantino.

Ταύρος: ζώδιο της γης που χαρακτηρίζεται από σταθερότητα. Είναι λογικός, στοργικός, επίμονος, ξεροκέφαλος, μνησίκακος αλλά και άτομο εμπιστοσύνης που προτιμά τις σταθερές σχέσεις τόσο σε ερωτικό όσο και σε φιλικό επίπεδο και κάνει τα πάντα για να τις κρατήσει ζωντανές. Επίσης έχει ένα κόλλημα με τα χρήματα και τα υλικά αγαθά. Διάσημοι ταύροι: Sigmund Freud, Bono, George Clooney, Al Pacino, David Beckham, Leonardo DaVinci.

Δίδυμος: ζώδιο του αέρα με κύριο χαρακτηριστικό του την επικοινωνία. Είναι μεταβλητό ζώδιο, έξυπνο, προσαρμοστικό που δεν σταματάει να μιλάει. Είναι αναποφάσιστος, βαριέται εύκολα και θεωρείται ως ο ''αιώνιος έφηβος'' του ζωδιακού που έχει πάντα ένα χαμόγελο στα χείλη. Χαρακτηρίζεται επίσης ως πονηρός και διπρόσωπος. Διάσημοι δίδυμοι: Angelina Jolie, Johnny Depp, Bob Dylan, Paul McCartney, Lenny Kravitz, Helena Bonham-Carter.

Καρκίνος: ζώδιο του νερού. Ο οικογενειάρχης του ζωδιακού. Συναισθηματικός, ευαίσθητος, προτιμά τις κλειστές, οικογενειακές σχέσεις και θέλει να φροντίζει τους άλλους. Θέλει τον χρόνο του για να εμπιστευτεί και να βάλει έναν άνθρωπο στην καρδιά του. Από την άλλη πλευρά, θεωρείται καχύποπτος, τσιγκούνης και παράξενος. Διάσημοι καρκίνοι: Pamela Anderson, Tom Cruise, Tom Hanks, Meryl Streep, Πριγκίπισσα Diana, Harison Ford. 

Λέων: ζώδιο της φωτιάς. Είναι ο ηγέτης του ζωδιακού (ή μάλλον πιστεύει πως είναι). Θέλει να έχει αρχηγικό και πρωταγωνιστικό ρόλο, είναι περήφανος, γενναιόψυχος, δυναμικός, με υπερβολική αυτοπεποίθηση. Αυτό βέβαια πολλές φορές τον οδηγεί στον εγωκεντρισμό, την αλαζονεία και την ματαιοδοξία. Διάσημα λιοντάρια: Andy Warhol, Mick Jagger, Jennifer Lopez, Robert DeNiro, Fidel Castro, Madonna.

Παρθένος: ζώδιο της γης. Είναι παρατηρητικός, αναλυτικός, τελειομανής, εργατικός και συνεπής. Έχει μια τρέλα με την καθαριότητα και την τάξη. Θέλει να νιώσει ασφάλεια πριν ανοιχτεί και δημιουργήσει σχέσεις. Θεωρείται κακεντρεχείς, κριτικάρει πολύ εύκολα τους άλλους και ιδιότροπος. Διάσημοι παρθένοι: Roald Dahl, Leon Tolstoi, Stephen King, Michael Jackson, Beyonce και Sophia Loren.

Ζυγός: ζώδιο του αέρα. Είναι ευαίσθητος, του αρέσει να συνεργάζεται με τους ανθρώπους, να τους γνωρίζει και να δημιουργεί όμορφες και αρμονικές σχέσεις μαζί τους. Είναι γοητευτικός και έχει πάντα την αίσθηση του ανολοκλήρωτου, πιστεύει πως πάντα κάτι λείπει από την ζωή του. Είναι αναποφάσιστος και μισαλλόδοξος. Διάσημοι ζυγοί: Gwyneth Paltrow, Matt Damon, John Lennon, Eminem, Will Swith, Nietzsche.

Σκορπιός: ζώδιο του νερού. Έχει χαρακτηριστεί ως το πιο ερωτικό ζώδιο. Είναι παθιασμένοι, τους αρέσει το σεξ, αλλά από την άλλη είναι στοργικοί και τρυφεροί. Όταν θεωρήσουν πως κάποιος τους έβλαψε μπορούν να βρουν χίλιους τρόπους να τον εκδικηθούν, καθώς θεωρείται επίσης ως το πιο εκδικητικό ζώδιο. Είναι επίμονοι και οξυδερκείς αλλά κτητικοί, ζηλιάρηδες και καχύποπτοι. Διάσημοι σκορπιοί: Demi Moore, Leonardo DiCaprio, Picasso, Sylvia Plath, Bill Gates.

Τοξότης: ζώδιο της φωτιάς. Άτομο με απίστευτη ενέργεια και αισιοδοξία που την μεταδίδει συνεχώς στους γύρω του. Είναι τίμιος, ειλικρινείς, τολμηρός, χαρούμενος και αγαπά την ελευθερία. Μαζί με τους Διδύμους, θεωρούνται τα πιο παιχνιδιάρικα ζώδια. Από την άλλη, ίσως κάποιες φορές η παρορμητικότητά τους να τους οδηγεί σε αγένεια, αστάθεια ή απερισκεψία. Διάσημοι τοξότες: Frank Sinatra, Brad Pitt, Woody Allen, Jimi Hendrix, Christina Aguilera, Bruce Lee.

Αιγόκερως: ζώδιο της γης. Ο Αιγόκερως θέτει στόχους και μένει προσηλωμένους σε αυτούς. Είναι άτομο πειθαρχημένο, ώριμο, λογικό, συνεπές και μεθοδικό. Έχει μια τάση ''θεοποιεί'' τα υλικά αγαθά. Αυτό τον οδηγεί στην τσιγκουνιά, την ψυχρότητα και την μικροψυχία. Εξετάζει τα πάντα στους ανθρώπους πριν δημιουργήσει σχέσεις μαζί τους. Διάσημοι αιγόκεροι: Marilyn Manson, Jim Carrey, David Bowie, Kate Moss, Tiger Woods, Elvis Presley.

Υδροχόος: ζώδιο του αέρα. Ο επαναστάτης του ζωδιακού. Είναι ανήσυχος, δεν συμβιβάζεται εύκολα με τους κανόνες, τους νόμους και τα πρέπει και θέλει την ελευθερία του. Είναι ιδεολόγος, ανθρωπιστής, αντιδραστικός, ανήσυχος, αντικομφορμιστής και κοινωνικός. Ονειρεύεται την κοινωνική και προσωπική ελευθερία. Διάσημοι υδροχόοι: Sheryl Crow, Oprah Winfrey, John Travolta, Mozart και το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα υδροχόου ο Bob Marley.

Ιχθύς: ζώδιο του νερού. Ευαίσθητος, ονειροπόλος και ρομαντικός. Νιώθει κατανόηση για τους άλλους και γίνεται στοργικός και γλυκός όταν έχουν την ανάγκη του. Είναι συμπονετικός, καλόκαρδος, απόκοσμος αλλά πολλές φορές ανίκανος να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που έρχονται στην ζωή του, ανίσχυρος και χωρίς θέληση. Διάσημοι ιχθύες: Eva Longoria, Benicio DelToro, Elizabeth Taylor, Johnny Cash, Albert Einstein.

*Οι πληροφορίες είναι από το http://asteriskos.wordpress.com/ . Συγχαρητήρια στο site που ξεπέρασε τα 8.000.000 views!

Ο πόνος και το δίκιο της Αρετής Τσοχατζοπούλου!

Παρακολουθώ εξ' αρχής το θέμα Τσοχατζόπουλου (όσο μπορώ και με όση υπομονή έχω) χωρίς να θέλω να σχολιάζω τις εξελίξεις. Εξάλλου βρίσκω λίγο υποκριτικό όλο αυτό που συμβαίνει: ξαφνικά μάθαμε ότι ένας πρώην υπουργός/ παραλίγο πρωθυπουργός έκλεψε και πέσαμε όλοι από τα σύννεφα. Μου φάνηκε ιδιαίτερα περίεργο, επίσης, το ότι σχολιάζουμε κάθε ώρα και στιγμή το γεγονός πως η Βίκυ ξόδευε τα μαλλιοκέφαλά της. Τι ακριβώς είναι περίεργο σε όλα αυτά; Το ότι έκλεψε ένας πολιτικός (άραγε να είναι ο μόνος); Ή το ότι η κατά πολύ νεώτερή του Βίκυ, τον παντρεύτηκε από έρωτα μεγάλο κι όχι για την ζωή που ονειρευόταν να κάνει δίπλα του (βουτηγμένη στα λεφτά και την χλιδή); Εγώ πάλι βρίσκω πολύ φυσιολογικό, στην χωμένη μες στην διαφθορά Ελλάδα και ο Άκης να κλέβει και η Βίκυ να ξοδεύει. Εξάλλου κι όλοι όσοι ψήφιζαν αυτά τα χρόνια το βλέπανε αλλά είναι αλλιώς να είσαι όντως χαζός και να μην βλέπεις κι αλλιώς να εθελοτυφλείς. Οπότε ας το βουλώσουν όσοι δημοσιογράφοι ήξεραν όλα αυτά τα χρόνια, δεν έλεγαν τίποτα και τώρα βρήκαν το ελεύθερο να ρίξουν λάσπη κι ας το βουλώσουν και όσοι ψήφιζαν! Κι όσοι ψηφίζουν ακόμη βέβαια!

Όπως είπα και πριν, δεν ένιωσα ποτέ έκπληξη με τις αποκαλύψεις για τα λεφτά, τις βίλες, τα ριχτάρια, τις χρυσές τσατσάρες, τις σαγιονάρες, τα πανάκριβα μωρουδιακά... Το ξέραμε καταβάθος, το νιώθαμε, το βλέπαμε! Κι όσο δεν θέλω να ασχολούμαι με αυτό το θέμα (γιατί όπως ξαναείπα το βρίσκω λίγο υποκριτικό όλο αυτό που συμβαίνει τους τελευταίους μήνες), αναγκάζομαι... Πριν λίγες μέρες, η πεθερά του Άκη, η μητέρα της Βίκυς προκαλούσε λέγοντας τα εξής: ''Σαν μια μέση Ελληνίδα έζησε η Βίκυ! Ήταν στο σπίτι της και μεγάλωνε το παιδί της. Δεν ήταν καμιά αριστοκράτισσα, ούτε το έπαιζε αρχοντοκυρία. Μπορείτε να ρωτήσετε για να μάθετε. Δηλαδή θέλατε να μην είχε τίποτα η κόρη μου, που ήταν και κάποιο όνομα; Και εσύ έχεις αγοράσει έπιπλα και κουρτίνες για το σπίτι σου όπως όλες οι νέες κοπέλες. Έτσι έκανε κι αυτή: πήρε πράγματα, έπιπλα και κουρτίνες. Όλες οι νέες έχετε. Η κόρη μου να μην είχε τίποτα; Αυτά έχουν να πουν; Για τις κουρτίνες και τα έπιπλα; Ντροπή! Ντροπή και άδικο μεγάλο! Η κόρη μου δεν έδωσε πολλά χρήματα για τις αγορές της! Έδωσε αυτά που άξιζαν στο σπίτι της. Όπως κι εσείς οι άλλες. Και το παίζετε κυρίες. Ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί με τα χρήματα που έχει''. Ναι, βέβαια, όλες οι υπόλοιπες το παίζουμε κυρίες... ενώ η Βίκυ, δεν το παίζει, είναι... κυρία με κλεμμένα λεφτά!

Κι αφήνοντας τώρα την μητέρα της Βίκυς (συμπέρασμα: είχε κι έμοιασε), πάμε στα σημερινά. Την έπιασε ο πόνος την κόρη του Άκη και την έπνιξε το δίκιο του λαού. Αποφάσισε η Αρετή να δώσει στο ελληνικό δημόσιο όσα έχει στην κατοχή της και προέρχονται από χρήματα του πατέρα της. Συγκεκριμένα, δήλωσε: ''Εκχωρώ ανεκκλήτως και θέτω υπό τη διάθεση του ελληνικού Δημοσίου ευρισκόμενα στην κατοχή μου περιουσιακά στοιχεία, τα οποία απεκτήθησαν με χρήματα του πατρός μου και κρισιολογηθεί ότι προέρχονται εξ εγκληματικής δραστηριότητας του''. Τόσα χρόνια, δηλαδή, δεν γνώριζε ότι τα χρήματα του πατέρα της προέρχονταν από παράνομη δραστηριότητα; Δεν γνώριζε ότι ανήκουν στο δημόσιο; Ή μήπως δεν τα χρησιμοποιούσε; Ξέρω πολύ καλά πως ένα παιδί δεν ευθύνεται για τα λάθη των γονιών του, ούτε έχει την δυνατότητα να τους επιλέξει. Κι όταν μεγαλώνει με αυτές τις αρχές και μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, δεν μπορεί παρά να ακολουθήσει κι αυτό τον ίδιο δρόμο... αλλά το να αποφασίζει ξαφνικά η συγκεκριμένη κυρία να κάνει αυτή την κίνηση, είναι κοροϊδία. Κι όλα αυτά τα χρόνια του δημοσίου ήταν τα χρήματα, δεν ενδιαφέρθηκε όμως να τα επιστρέψει εκεί που πραγματικά ανήκουν!

Όλα τα πράγματα έχουν ένα όριο... και η υπομονή έχει τα δικά της όρια. Στην συγκεκριμένη περίπτωση είμαστε και κερατάδες και δαρμένοι. Και σε κλέβουν και σε προκαλούν. Κι εννοείται πως προκαλούν... αφού μπορούν. Μπορούν γιατί το ''θύμα'' ακόμη ανέχεται... και θα ανέχεται για πολύ ακόμα.

''Ματίλντα'': το καλύτερο παιδικό βιβλίο ever!

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα βιβλία κι αν διαβάσω πιστεύω πως τα παιδικά βιβλία είναι πάντα τα πιο όμορφα. Θυμίζουν την πιο αθώα περίοδο στην ζωή ενός ανθρώπου και αφήνουν πάντα ένα χαμόγελο στα χείλη... Εκτός αυτού θεωρώ πως η συγγραφή ενός παιδικού βιβλίου, είναι η πιο δύσκολη πρόκληση για τον συγγραφέα. Τα παιδιά είναι οι πιο δύσκολοι κριτές. Πιστεύω πως ένας ενήλικας, μπορεί πιο εύκολα να ''συμβιβαστεί'' με κάτι που δεν του αρέσει και τόσο και να το δικαιολογήσει ή να κάνει μια μεγαλύτερη προσπάθεια να ταυτιστεί με τον ήρωα. Στην περίπτωση των παιδιών δεν ισχύει το ίδιο. Το βιβλίο πρέπει να εξάπτει την φαντασία του μικρού αναγνώστη. Μια φαντασία που είναι ήδη αρκετά πιο ζωηρή από εκείνη ενός ενήλικα...

Το δικό μου αγαπημένο παιδικό βιβλίο είναι η ''Ματίλντα'' του Roald Dahl. Πόσο είχα συμπονέσει αυτό το κοριτσάκι! Πόσο χαιρόμουν με τον τρόπο που τιμωρούσε τους γονείς της! Πόσο ευχόμουν να έχει μια καλύτερη τύχη! Και καλύτερη τύχη με αυτούς τους γονείς δεν θα μπορούσε να έχει... δύο άνθρωποι εντελώς αδιάφοροι για την κόρη τους και τις ικανότητές της. Η μαμά με μόνο ενδιαφέρον της τα χαρτιά με τις φίλες, ο μπαμπάς περήφανος για τις απατεωνιές του τις οποίες δίδασκε και στον μικρό του γιο, ο αδερφός άξιος ακόλουθος του πατέρα. Η Ματίλντα, εντελώς διαφορετική από την υπόλοιπη οικογένεια, διψούσε για μάθηση και ήταν ένα παιδί - φαινόμενο με πολύ προχωρημένες γνώσεις για την ηλικία του. Κάτι που οι γονείς της δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ή καλύτερα δεν τους ενδιέφερε η εξέλιξη της πανέξυπνης κόρης τους. Της φερόταν συνεχώς άσχημα μειώνοντάς την, ωστόσο η Ματίλντα δεν μπορούσε να αφήσει αυτό ατιμώρητο. Η φαντασία της μικρής ηρωίδας και τα όσα σχεδίαζε να κάνει στους γονείς της κάθε φορά προκαλούν γέλιο και σίγουρα δικαίωση στον αναγνώστη.

Το βιβλίο του Dahl έγινε και ταινία το 1996 σε σκηνοθεσία του Danny DeVito. Ο DeVito υποδύεται μάλιστα και τον πατέρα της Ματίλντα. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο, η μικρή (τότε) Mara Wilson η οποία μας είχε εκπλήξει με την ερμηνεία της και στην χριστουγεννιάτικη ταινία ''Miracle on 34th Street''. Η ταινία, ωστόσο, αποτελεί μια μικρή παρένθεση καθώς, κατά την γνώμη μου δεν συγκρίνεται με το βιβλίο του Dahl. Η άποψη ότι το βιβλίο είναι πάντα καλύτερο της ταινίας στην συγκεκριμένη περίπτωση δικαιώνεται...

Καλλιτέχνες στο club των 27...

Ένας χρόνος έχει περάσει από τον θάνατο της Amy Winehouse. Η Βρετανίδα τραγουδίστρια ''έφυγε'' στις 23 Ιουλίου 2011 και συμπλήρωσε την λίστα των καλλιτεχνών που έχασαν την ζωή τους στα 27 τους χρόνια. Πολλά έχουν γραφτεί και ακουστεί για το club των 27 καθώς πολλοί θεωρούν πως ο συγκεκριμένος αριθμός δεν είναι τυχαίος, πιστεύουν μάλιστα πως ίσως υπάρχει μια... κατάρα που ακολουθεί κάποιους καλλιτέχνες. Εγώ πάλι πιστεύω πως είτε τα ναρκωτικά, είτε η διαταραγμένη ψυχολογική υγεία, είτε η δημοσιότητα που κάποιοι δεν μπορούν να διαχειριστούν ωθούν σε καταστροφικές συμπεριφορές, σε πρόωρους θανάτους κι ο αριθμός 27 είναι απλά τυχαίος! Ας θυμηθούμε όμως κάποιους καλλιτέχνες που έζησαν μόλις 27 χρόνια.

Jimi Hendrix: Ο Hendrix γεννήθηκε το 1942 και πέθανε το 1970. Είναι αδιαμφισβήτητα ένας από τους κορυφαίους κιθαρίστες (από πολλούς θεωρείται ο κορυφαίος) κι έχει αφήσει πίσω του σημαντικό έργο. Τα τραγούδια του ''Foxy Lady'' και ''Purple Haze'' δεν λείπουν από καμία συλλογή με τα καλύτερα ροκ τραγούδια όλων των εποχών. Κυκλοφόρησε τρία album κι εκτός της μουσικής του προσφοράς θεωρείται και fashion icon στον χώρο της ροκ μουσικής μιας και το στυλ του ήταν μοναδικό και πρωτότυπο! Ο Hendrix βρέθηκε νεκρός στο Λονδίνο, στο δωμάτιο της φίλης του και ο θάνατός του -ίσως- οφείλεται σε υπερβολική δόση χαπιών.

Janis Joplin: Γεννήθηκε το 1943 και πέθανε το 1970. Ξεκίνησε να τραγουδάει με τους ''Big Brother and the holding Company'' κι αργότερα συνεργάστηκε με τους ''Kozmic Blues Band'' και ακολούθησε σόλο καριέρα. Κυκλοφόρησε 4 album (το ένα μετά θάνατον). Χαρακτηριστικά και πιο διάσημα τραγούδια της τα ''Mercedes Benz'', ''Piece of my heart'' και ''Me and Bobby McGee''. Η χαρακτηριστική χροιά της φωνής της, το μοναδικό στυλ και η προσωπικότητά της την έγραψαν στην ιστορία της ροκ με το περιοδικό Rolling Stone να την κατατάσσει στην 46η θέση των μεγαλύτερων καλλιτεχνών όλων των εποχών. Ο εθισμός της στα ναρκωτικά την οδήγησε στον θάνατο. Έκανε χρήση όλων των ναρκωτικών ουσιών και πιθανόν να πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης.

Jim Morrison: Θα μπορούσαμε να γράψουμε ολόκληρο βιβλίο με τα σενάρια που κυκλοφόρησαν μετά τον θάνατο του Morrison. Αλλά δεν παύουν να είναι απλά σενάρια. Ο Morrison, γεννήθηκε το 1943 και πέθανε το 1971. Εκτός από αρχηγός, τραγουδιστής και σκηνοθέτης των βίντεο κλιπ των Doors, ήταν και ποιητής. Με τους Doors κυκλοφόρησε τραγούδια που ακούγονται μέχρι σήμερα και θεωρούνται κλασικά. Διασημότερο όλων το ''Light my fire''. Είχε πολλές θαυμάστριες, έκανε σύντομες σχέσεις με διάσημες γυναίκες και οι αγωγές για πατρότητα εναντίον του έδιναν κι έπαιρναν! Ο τρόπος που πέθανε θεωρείται μυστήριος καθώς είναι πολλά τα σενάρια που κυκλοφορούν (κι εδώ...). Η σύντροφός του Pamela Courson που ήταν παρούσα, έδινε συνεχώς διαφορετικές εκδοχές του θανάτου του Morrison, με πιο πιθανό το ενδεχόμενο να εισέπνευσε ηρωίνη από την μύτη νομίζοντας πως είναι κοκαΐνη και να πέθανε από αιμορραγία.

Kurt Cobain: Γεννήθηκε το 1967 και πέθανε το 1994. Το 1987 σχημάτισε τους Nirvana και μαζί με το συγκρότημα είχαμε και την εμφάνιση του grunge. Τραγούδι ύμνος του συγκροτήματος και της νέας τάσης που έφερναν είναι το ''Smells like teen spirit''. O Cobain, βέβαια, ένιωθε άσχημα για τους θαυμαστές του συγκροτήματός του γιατί όπως ο ίδιος έλεγε, ένιωθε πως δηλώνουν fans αλλά δεν κατανοούν την ιδεολογία του group. Ο Kurt ήταν παντρεμένος με την  τραγουδίστρια των Hole, Courtney Love, ήταν εθισμένος στα ναρκωτικά και φλέρταρε αρκετές φορές με τον θάνατο. Τελικά πέθανε στις 5 Απριλίου το 1994. Είχε κάνει χρήση ηρωίνης κι έπειτα αυτοκτόνησε με όπλο.

Η Amy Winehouse, στην σύντομη ζωή και καριέρα της κυκλοφόρησε 3 album. Το ''Frank'' το 2003, το ''Back to black'' το 2006 και το ''Lioness: Hidden Treasures'' το οποίο κυκλοφόρησε λίγο μετά τον θάνατό της. Ήταν για χρόνια εθισμένη στα ναρκωτικά, ωστόσο ο θάνατός της προήλθε από το αλκοόλ!

Τέλος, άλλοι σημαντικοί καλλιτέχνες που έφυγαν στα 27 τους χρόνια από την ζωή είναι οι Kristen Pfaff, Dave Alexander (μπασίστας των Stooges), Brian Jones (ιδρυτής των Rolling Stones), Robert Johnson και η τραγουδίστρια Mia Zapata.

''Τεκμήριο ενοχής'': η αληθινή ιστορία της Betty Anne Waters!

Οι ταινίες που παρακολουθεί το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων είναι ταινίες του Hollywood. Δράματα ή κομεντί με ήρωες που περνάνε από σαράντα κύματα μέχρι τελικά να φτάσουν στο happy end. Νιώθω κάθε φορά που ψάχνω να βρω μια ταινία πως θα δω ξανά τα ίδια πράγματα... μια αγωνία θα την περάσω για χάρη των πρωταγωνιστών, θα γίνουν διάφορες εναλλαγές συναισθημάτων μέσα μου μέχρι να δω το ευτυχισμένο τους τέλος και να ανακουφιστώ κι εγώ μαζί τους. Ε και; Τι έγινε με αυτό; Τι κερδίζω στην ουσία με το να λυπάμαι ή να χαίρομαι με μια ψευδαίσθηση; Η άποψή μου είναι λίγο απόλυτη για τις ταινίες αυτές, ωστόσο δεν μπορώ να τις βάλω όλες στο ίδιο τσουβάλι...

Υπάρχουν ταινίες που μπορεί να τις έχω δει εδώ και καιρό ωστόσο κάθε φορά που τις θυμάμαι, νιώθω πως κάτι έχω μάθει από αυτές. Μια ταινία που θυμάμαι έντονα είναι το ''Conviction: Betty Anne Waters'' (ελ. ''Τεκμήριο Ενοχής''). Είναι δράμα που κυκλοφόρησε το 2010 με πρωταγωνίστρια την Hilary Swank και βασίζεται στην αληθινή ιστορία της νοικοκυράς Betty Anne Waters. Δεν πρόκειται για κάποια ταινία με εξαιρετικά εφέ, πανάκριβη παραγωγή ή 12 συμμετοχές για Oscar. Πρόκειται ωστόσο για την ιστορία μιας γυναίκας που αξίζει να ακουστεί, που θα μπορούσε να διδάξει πράγματα στους ανθρώπους.

Η πραγματική Betty Anne ήταν μια απλή νοικοκυρά 29 ετών. Παντρεμένη με δυο γιους, ζούσε μια ήσυχη ζωή στην Μασαχουσέτη, μέχρι την στιγμή που ο αδερφός της καταδικάστηκε σε ισόβια για την δολοφονία μιας νέας γυναίκας (το 1980). Η Betty Anne γνώριζε πως ο αδερφός της δεν ήταν ο δολοφόνος παρά τις μαρτυρίες οι οποίες ήταν όλες εναντίον του. Μη μπορώντας να διεκδικήσει μια δυνατή νομική εκπροσώπηση αποφασίζει να αφήσει πίσω την δική της ζωή, να σπουδάσει νομική και να μπορέσει να δώσει στον  αδερφό της ξανά την ελευθερία του. Μετά από 18 ολόκληρα χρόνια υπομονής και επιμονής η Betty Anne καταφέρνει να πετύχει αυτό που ήθελε, να βγάλει τον αδερφό της από την φυλακή.

Η ιστορία της είναι γεμάτη δυσκολίες κι ο στόχος της έγινε απτή πραγματικότητα αφού πρώτα διέλυσε την οικογένειά της και πέρασε ιδιαίτερα δύσκολες φάσεις στις σχέσεις με τα παιδιά της. Τίποτα που να αξίζει όμως δεν μπορεί να συμβεί χωρίς στερήσεις. Ίσως να είναι λίγο κοινότυπο, αλλά ας σκεφτούμε τι πέτυχε αυτή η γυναίκα με μόνο όπλο της την θέληση! Πόση δύναμη κέρδισε κι από μια απλή, καθημερινή γυναίκα που η μόνη ασχολία της ήταν τα οικιακά, πέτυχε κάτι που πολλοί από τους πιο διάσημους δικηγόρους ίσως να μην μπορούσαν να έχουν πετύχει ποτέ. Δεν θα είχαν πετύχει γιατί πολύ απλά η πίστη οδηγεί σε προσήλωση και η προσήλωση στον στόχο σου οδηγεί στην επίτευξή του.

Χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο από πλευράς σεναρίου, σκηνοθεσίας - μια απλή καταγραφή των γεγονότων είναι- και ερμηνειών, το ''Conviction'' αξίζει τον χρόνο μας...

Η πραγματική Betty Anne Waters

Κλείδωνε με λουκέτο τα γεννητικά όργανα της γυναίκας του!

Σίγουρα, το όνομα του blog μόνο τυχαίο δεν είναι... 20 χρόνια ζωής κι έχω βαρεθεί να ανακαλύπτω συνεχώς πόσο τρελός είναι ο κόσμος! Όσες φορές ανοίξεις την τηλεόραση, όσες φορές μπεις στο ίντερνετ να διαβάσεις ειδήσεις, δεν υπάρχει περίπτωση ούτε μία στο εκατομμύριο να μην πληροφορηθείς για δολοφονίες, θανάτους, πράξεις βίας γενικότερα... να δεις εικόνες που σοκάρουν, να μάθεις πράγματα που θα σου χαλάσουν την διάθεση. Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε συνεχώς πως έχουν τα πράγματα για τις γυναίκες σε χώρες όπως η Ινδία, το Πακιστάν... Πρόσφατα, μέλος της οργάνωσης των ταλιμπάν σκότωσε εν ψυχρώ την γυναίκα του και οι υπόλοιποι που ήταν παρόντες τραβούσαν βίντεο (μα πόσο θέαμα θεωρούν πια πως είναι ένας άδικος θάνατος!) και φώναζαν πως ο θεός είναι μεγάλος. Στην Ινδία το να περιμένεις κορίτσι είναι έγκλημα, τα μωρά γένους θηλυκού δεν έχουν δικαίωμα να ζήσουν και είτε θα γίνει άμβλωση είτε θα αποφασίσει ο μπαμπάς (ο ποιος;) τον τρόπο με τον οποίο η κόρη του θα θανατωθεί. Και οι τρόποι συνήθως προκαλούν τρόμο! Πολλά παραδείγματα υπάρχουν και με γυναίκες οι οποίες παραμορφώθηκαν από οξύ (για να μην απατήσουν τον σύζυγο, ντε!) και, φυσικά, δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε και την κλειτοριδεκτομή, επέμβαση ακρωτηριασμού των γεννητικών οργάνων με σκοπό να μην υπάρχει ηδονή για την γυναίκα (άρα να μην έχει λόγο ξανά να απατήσει τον νταή σύζυγο). Πριν λίγο διάβαζα ένα ακόμη περιστατικό που έρχεται απλά για να συμπληρώσει την λίστα, όχι να την κλείσει... να την συμπληρώσει, γιατί δυστυχώς η κατάσταση αυτή δεν πρόκειται να αλλάξει. Άνδρας στην Ινδία αφού νάρκωσε την γυναίκα του, δημιούργησε τρύπες με βελόνες στο αιδοίο της και κάθε φορά που εκείνος έφευγε περνούσε εκεί ένα λουκέτο για να είναι σίγουρος πως θα του μείνει πιστή! Τα κλειδιά του λουκέτου τα κρατούσε πάντα επάνω του. Το... δημιούργημα του αρρωστημένου συζύγου ανακάλυψαν οι γιατροί του νοσοκομείου στο οποίο είχε μεταφερθεί η γυναίκα μετά από απόπειρα αυτοκτονίας. Δεν μπορώ παρά να το αφήσω ασχολίαστο, δεν νομίζω εξάλλου ότι χρειάζεται σχολιασμό. Οι πράξεις μιλούν από μόνες τους, τα ερωτήματα όμως παραμένουν πάντα τα ίδια: τι πρέπει να γίνει; Ποιος μπορεί να βοηθήσει; Κι αν μπορεί κάποιος γιατί δεν το κάνει;

Ποιος θα είναι ο νέος Marilyn Manson;

Με αφορμή την σφαγή στην πρεμιέρα του Batman στο Κολοράντο, θυμήθηκα ένα άλλο, παλαιότερο περιστατικό που συνέβη ξανά στις Η.Π.Α. Στο Κολοράντο κατά την προβολή της ταινίας Batman, ένας φοιτητής ψυχιατρικής, ο 24χρονος James Holmes σκότωσε 12 ανθρώπους και τραυμάτισε συνολικά 71.

Στην Αμερική παρόμοια περιστατικά υπάρχουν πολλά. Ένα από αυτά συνέβη το 1999, στο πανεπιστήμιο Columbine, όπου οι Eric Harrys και Dylan Klebold (18 ετών και οι δύο τότε) άνοιξαν πυρ και σκότωσαν 13 ανθρώπους και τραυμάτισαν άλλους 24. Τα ''τηλεοπτικά δικαστήρια'' τότε στις Η.Π.Α ανακοίνωσαν και τον υπαίτιο αυτής της τραγωδίας... ο ηθικός αυτουργός, λοιπόν, ήταν ο Marilyn Manson! Σύμφωνα με τους ''ειδικούς'' πάντα, η μουσική του Manson ώθησε τους δύο νέους στο να σκοτώσουν τους συμμαθητές και τους καθηγητές τους.

Ο Manson δεν άργησε να δώσει την απάντησή του μέσα από το άλμπουμ που κυκλοφόρησε  το 2000 με τίτλο: ''Holy Wood (In the shadows of the Valley of Death)''. Ο διάσημος rocker μέσα από τα τραγούδια του έδινε το δικό του κατηγορώ και έδειχνε αυτούς που θεωρεί ο ίδιος υπαίτιους: την κυβέρνηση, την τηλεόραση, την θρησκεία και τον κόσμο που δεν λέει να αφυπνιστεί.

Δεν υπήρχε όμως μόνο η φωνή του Manson ενάντια σε όλους αυτούς που έκαναν δικαστήρια από τα παράθυρα των καναλιών. Είχε στο πλευρό του και τον σκηνοθέτη Michael Moore. Ο Moore κυκλοφόρησε το 2002 το ''Bowling for Columbine'' και με αφορμή το μακελειό στο πανεπιστήμιο, έφτιαξε ένα ντοκιμαντέρ που αποδεικνύει το πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να προμηθευτεί όπλα και σφαίρες και επίσης πόσο εύκολα μπορεί στην χώρα αυτή να φτάσει κανείς στο σημείο να σκοτώσει ανθρώπους. Ο Manson συμμετείχε στο ντοκιμαντέρ και τα όσα είπε έκαναν εντύπωση σε πολλούς ανθρώπους που ίσως είχανε μια διαφορετική εικόνα για εκείνον μέχρι τότε. Χαρακτηριστική δήλωση ήταν πως την ημέρα της σφαγής στο Columbine, στην Γιουγκοσλαβία έπεσαν οι περισσότερες βόμβες. Κανείς όμως δεν θεώρησε εξίσου σημαντική κι αυτή την είδηση.

Αν και έχουν περάσει 10 χρόνια από την ημέρα κυκλοφορίας του ''Bowling for Columbine'' αξίζει να δει κανείς και σήμερα αυτό το ντοκιμαντέρ. Γιατί από ότι αποδεικνύεται δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα και σίγουρα αυτή την φορά ο ηθικός αυτουργός δεν είναι ο Marilyn Manson. Δεν γνωρίζουμε ακόμη ποιος θα είναι ο νέος υπαίτιος που θα ανακηρύξουν τα αμερικανικά κανάλια, ωστόσο ας μάθουμε πρώτα τι ίσχυε πριν 10 χρόνια, ας συγκρίνουμε την σημερινή κατάσταση κι ας βγάλει ο καθένας τα δικά του συμπεράσματα.

''Hotel California'' και αστικοί μύθοι...

Το ''Hotel California'' των Eagles κυκλοφόρησε το 1976 κι αν και άργησε 3 ολόκληρους μήνες να βρεθεί στην πρώτη θέση των charts, θεωρείτε πλέον ως ένα από τα καλύτερα και διασημότερα τραγούδια όλων των εποχών. Πολλές φήμες έχουν ακουστεί και γραφτεί όλα αυτά τα χρόνια για τους στίχους του τραγουδιού και για το που μπορεί αυτοί να αναφέρονται...

Πρώτη εικασία είναι πως αναφέρονται στον Anton LaVey. Ο LaVey, αρχιερέας και συγγραφέας της Βίβλου του Σατανά, μεγάλωσε, έζησε και πέθανε στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνια. Μάλιστα εκεί, υπήρχε κι ένα ξενοδοχείο το οποίο ο LaVey είχε μετατρέψει σε εκκλησία του Σατανά και πάνω από το ''Church of Satan'' αναγράφονταν η ονομασία ''Hotel California'' . Αρκετοί υποστήριξαν πως στην φωτογραφία του οπισθόφυλλου του cd διακρίνεται (με πολύ προσπάθεια και zoom βέβαια) η μορφή του Anton LaVey... 

Άλλες θεωρίες υποστηρίζουν πως οι στίχοι του τραγουδιού δεν είναι καθόλου τυχαίοι και πως η αναφορά στον ιερέα του Σατανά είναι εμφανής. Ενδεικτικοί στίχοι: ''so I called up the Captain, please bring me my wine, he said 'we haven't had the spirit here since 1969', and still those voices are calling from far away...''.  Πολλοί συνδέουν τους συγκεκριμένους στίχους με το γεγονός πως η Βίβλος του Σατανά γράφτηκε από τον LaVey το 1969! Λιγάκι και τα ακατανόητα δύο τελευταία κουπλέ του τραγουδιού και οι αναφορές των στίχων σε φωνές, θηρία (''kill the beast''), μέρη στοιχειωμένα που σε κρατούν φυλακισμένο, ε, δεν ήθελαν και πολύ οι... ιστορίες επιστημονικής φαντασίας για να κάνουν την εμφάνισή τους!

Δεν είναι όμως μόνο αυτοί οι μύθοι που ακολουθούν το συγκεκριμένο τραγούδι. Άλλες θεωρίες αναφέρονται σε παλιό ξενοδοχείο στο Todos Santos του Μεξικό όπου είχε γίνει τόπος δολοφονιών μέχρι και κανιβαλισμού. Υποτίθεται πως στο ξενοδοχείο αυτό, έμπαινες αλλά δεν έβγαινες ποτέ ξανά καθώς γινόσουν θύμα ενός ζευγαριού που ήταν οι ιδιοκτήτες.

Άλλη εικασία είναι πως το ''Hotel California'', είναι το ψευδώνυμο της ψυχιατρικής κλινικής Camarillo State. Η κλινική αυτή ήταν κρατική και λειτούργησε από το 1932 ως το 1997. Πιστεύεται πως το τραγούδι προβάλλει έναν ψυχικά και διανοητικά διαταραγμένο άνθρωπο ο οποίος μετά από χρόνιο εγκλεισμό στην κλινική αισθάνεται φυλακισμένος και εγκλωβισμένος ισόβια.

Τέλος, υπάρχουν κι εκείνοι που πιστεύουν πως το τραγούδι συμβολίζει τον εθισμό στα ναρκωτικά. Στο πρώτο κουπλέ γίνεται αναφορά στην μαριχουάνα (colitas), ενώ οι εικόνες που προβάλλονται μέσα από το τραγούδι μπορούν άνετα να παρουσιάσουν έναν άνθρωπο είτε εθισμένο είτε υπό την επήρεια ουσιών.

Βέβαια, καμία από τις παραπάνω θεωρίες δεν έγινε ποτέ αποδεκτή. Οι μόνοι που γνωρίζουν τι συμβολίζουν οι στίχοι, είναι οι Eagles και συγκεκριμένα οι Glenn Frey και Don Henley που τους έγραψαν. Κι όποια κι αν είναι η πραγματικότητα, το ''Hotel California'' δεν παύει να είναι ένα από τα πιο όμορφα και μελωδικά τραγούδια που έχουν γραφτεί μέχρι σήμερα... 

Ο Cat που έγινε Yusuf!

Ο δικός μας κόσμος είναι... τρελός. Του Cat Stevens είναι... άγριος! Το τραγούδι ''Wild World'' του Stevens είναι από τα αγαπημένα μου. Αυτό που δεν γνώριζα είναι πως ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης είναι ελληνο-κυπριακής καταγωγής, ονομαζόταν Στέφανος Γεωργίου και είναι γεννημένος σαν σήμερα, 21 Ιουλίου το 1948. Γεννήθηκε στο Λονδίνο, έχει αγγλική υπηκοότητα και ξεκίνησε την καριέρα του το 1966. Προσβλήθηκε το 1969 από φυματίωση ωστόσο το ξεπέρασε κι επέστρεψε γρήγορα στην μουσική για να γνωρίσει τις μεγαλύτερες επιτυχίες του (Wild World, Father and Son, Later, Old Schoolyard κ.α.). Αυτό όμως που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση όταν το έμαθα, είναι ότι ο Cat δεν είναι πλέον Cat αλλά... Yusuf. Το 1978 ασπάστηκε τον ισλαμισμό και συνέχισε την καριέρα του ως Yusuf Islam. Εντάξει, άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε... δεν πειράζει, Yusuf, ευχαριστούμε γι' αυτό το όμορφο τραγούδι!!

Αισχύλος και ''Επτά επί Θήβας''

Το ''Θέατρο της Δευτέρας'' προβλήθηκε από την κρατική τηλεόραση από το 1976 ως το 1992. Πρόκειται για θεατρικές παραστάσεις με κείμενα διάσημων συγγραφέων και δραματουργών, τόσο από την Ελλάδα όσο και από το εξωτερικό. Τσέχωφ, Στρίντμπεργκ, Μολιέρος, Ουίλιαμς αλλά και Αριστοφάνης, Αισχύλος, Σοφοκλής μεταφέρθηκαν από το σανίδι στην μικρή οθόνη. Πλέον το ''Θέατρο της Δευτέρας'' προβάλλεται από την ΕΤ1 κάθε Σάββατο στις 14.00/14.20. 

Το Σάββατο 21 Ιουλίου στις 14.20 θα προβληθεί το έργο του Αισχύλου ''Επτά επί Θήβας'' σε σκηνοθεσία Γιώργου Οικονόμου και Γιάννη Τσαρούχη. Η τραγωδία αυτή παρουσιάστηκε στην Αθήνα το 467 π.Χ. και βασίζεται στον μύθο των γιων του Οιδίποδα και της Ιοκάστης, Ετεοκλή και Πολυνείκη, οι οποίοι αφού αρχικά συγκυβερνούσαν στην Θήβα στο τέλος αλληλοεξοντώθηκαν. Ο Αισχύλος στους ''Επτά επί Θήβας'' δίνει αντιπολεμικό μήνυμα προβάλλοντας (ιδιαίτερα μέσω του χορού) τις καταστροφικές συνέπειες του πολέμου.

Ο Αισχύλος γεννήθηκε το 525/4 π.Χ. στην Ελευσίνα και συμμετείχε στους Περσικούς Πολέμους. Έγραψε -μάλλον- 90 έργα από τα οποία μας σώζονται οι τίτλοι 70 έργων αλλά ολόκληρα μόλις 7 (Ικέτιδες, Πέρσαι, Επτά Επί Θήβας, Προμηθεύς Δεσμώτης, και η τριλογία Ορέστεια με τα έργα: Αγαμέμνων, Χοηφόροι και Ευμενίδες). Θεωρείτε ο θεμελιωτής της ευρωπαϊκής δραματουργίας καθώς μείωσε τον ρόλο των χορικών μερών και αύξησε εκείνο του πρωταγωνιστή. Καθώς οι ποιητές που συμμετείχαν στους δραματικούς αγώνες ήταν υποχρεωμένοι να παρουσιάζουν τρεις τραγωδίες κι ένα σατυρικό δράμα, ο Αισχύλος συνήθως συνέδεε τις τραγωδίες και παρουσίαζε μια τριλογία (μόνη που μας σώζεται η ''Ορέστεια''). Εισήγαγε τον δεύτερο υποκριτή και χρησιμοποίησε με τον δικό του, προσωπικό τρόπο την καινοτομία του Σοφοκλή να εισάγει και τρίτο υποκριτή.  Πέθανε το 456 π.Χ.

ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ!!!

Η ΑΕΚ είναι το πρώτο πράγμα που θέλω να σχολιάσω σε αυτό το blog... Έχει περάσει τόσος καιρός και ειλικρινά δεν θέλω πια να βλέπω και να ανακαλύπτω μέρα με την μέρα πως το βαρέλι δεν έχει πάτο. Δεν έχει, το καταλάβαμε, πόσο ακόμα θα συνεχιστεί αυτό; Σίγουρα οι πιο πολλοί θα σκεφτούν: ''εδώ καταστρέφεται η Ελλάδα και η άλλη ασχολείται με την ΑΕΚ''. Να πω την αλήθεια, δεν με νοιάζει καθόλου! Για την κατάντια της Ελλάδας ευθύνεται το 95% των Ελλήνων. Τέτοιες αρχές είχανε, τέτοια μόρφωση, τέτοιο ήθος και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Και σαν να μην έφτανε αυτό, δεν βλέπω καμιά αλλαγή και καμιά θέληση για προσπάθεια για κάτι καλύτερο στις ζωές μας. Με την ΑΕΚ είναι αλλιώς... επέλεξα να την στηρίζω, την αγαπάω από παιδί και αν καταστραφεί θα χάσω ένα σημαντικό κομμάτι. Ένα κομμάτι της ζωής μου που μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια, όμορφες στιγμές που σηκώθηκα για να πανηγυρίσω και είχα ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, αγκαλιές με την φίλη μου, κασκόλ, σκουφάκια κι εφημερίδες δώρο από τον ξάδερφό μου που με έκαναν ευτυχισμένη. Πολλοί άνθρωποι το βλέπουν παράλογο αυτό κι αναρωτιούνται πως γίνεται να ξεσηκώνεσαι τόσο απλά για μια ομάδα... Για μένα η ΑΕΚ δεν είναι απλά μια ομάδα και πόσο μάλλον απλά μια ΠΑΕ... Όποιος αναρωτιέται, λοιπόν, δεν μπορεί να νιώσει και να αντιληφθεί πόσο μεγάλο ρόλο μπορεί να παίζει μια απλή ομάδα στην ζωή ενός ανθρώπου. Πόσο μάλλον όταν αυτή η ομάδα κουβαλάει πάνω της μια ιστορία βαριά, που η θύμησή της προκαλεί ακόμη πόνο και θλίψη. Πάντα ένιωθα ιδιαίτερη ευαισθησία για ανθρώπους που έχουν αδικηθεί, που έχουν χάσει όσα έχουν κερδίσει με προσπάθεια, που είδαν συγγενείς, φίλους, γνωστούς να χάνονται. Η τύχη της ΑΕΚ δεν διαφέρει πολύ από τις ζωές αυτών των ανθρώπων... Είδε κι εκείνη την μεγαλοπρέπεια του ονόματός της να χάνεται... το δέος που προκαλεί η ιστορία της να μην έχει πια αξία ώστε να μπορεί να την σώσει... ανθρώπους να την κλέβουν και το κράτος να μένει απλός θεατής. Όχι μόνο πριν 10 χρόνια αλλά και σήμερα. Να ζητάει αυτά που θεωρεί πως η ΑΕΚ του χρωστάει αλλά να ξεχνάει πως είχε και έχει ευθύνη για την σημερινή κατάσταση της ομάδας. Κατάσταση που πλέον δεν είναι αναστρέψιμη... ένα βήμα πριν τον γκρεμό. Κι εκείνοι που την σπρώχνουν είναι πρόσωπα υπαρκτά, με ονοματεπώνυμα, οι ''σωτήρες'' της ΑΕΚ που κάθε φορά θα έπρεπε να τους ευγνωμονούμε για το ότι αποφάσισαν να βάλουν χρήματα στην εταιρεία τους... Δυστυχώς μόνο εμείς μείναμε! Κάποιοι δεν αντέχουν, είτε οικονομικά, είτε ηθικά. Δεν έχει άδικο όποιος δεν θέλει να πληρώσει τα χρέη των εφοπλιστών. Όποιος στήριξε παλιότερα αλλά πλέον δεν θέλει. Ας σκεφτεί όμως: πως θα είναι η ζωή του χωρίς την ΑΕΚ; Δεν θα χάσει κι εκείνος αυτό το κομμάτι που θα χάσω κι εγώ; Κι ας αναλογιστεί... εκείνος δεν έφταιξε πουθενά; Βρισκόμαστε στο πιο κρίσιμο σημείο... Και πρέπει ΟΛΟΙ να είμαστε εδώ! Η ιστορία της ΑΕΚ γράφει δίπλα: δυσκολίες, πόνος, ξεριζωμός. Ας είμαστε κι εμείς στα δύσκολα δίπλα της, γιατί τότε η σωτηρία θα έχει μεγαλύτερη αξία για εμάς και θα νιώθουμε μεγαλύτερη υπερηφάνεια για το ότι της δώσαμε ξανά ζωή. Γιατί πάνω από όλα ξέρουμε πως αυτό ΔΕΝ της ΑΞΙΖΕΙ!